Sinds begin 1993 heb ik RSI. De klachten waren dermate hevig dat ik tot halverwege 2000 vrijwel niet kon typen en schrijven. Het maximum was 5 a 10 zinnen per dag.
In mei 1995 kocht ik een nieuwe PC. Van een collega hoorde ik dat ik bij de Soundblaster geluidskaart ook een eenvoudig spraakherkenningsprogramma zat, nl. VoiceAssist.
Blij dat ik eindelijk weer iets kon doen, ging ik vooral nieuwsgroepen en mailing lists volgen. In het begin beperkte ik me tot onderwerpen die belangrijk voor me waren, zoals RSI. Helaas liet ik me iets te veel meeslepen door mijn enthousiasme, waardoor ik honderden (zo niet duizenden) keren per dag dezelfde commando's uitsprak: 'next', 'delete', 'skip', etc. In combinatie met enige hardhorendheid van VoiceAssist was dat blijkbaar iets te veel belasting voor mijn stem.
Wanneer de pijn precies ontstaan is weet ik niet meer, maar in
september 1996 ging ik voor het eerst naar de huisarts.
In het begin had ik al na een paar minuten praten pijn,
vooral in de buurt van de stembanden (denk ik), iets boven de
uitstekende punt van de adamsappel.
Het was een soort zeurende pijn.
Als ik flink over mijn grenzen ging, kon het dagen duren
voor de pijn weer wegtrok.
Pijnstillers hielpen niet.
Verder ben ik door 2 huisartsen en een KNO-arts onderzocht.
Geen van hen kon afwijkingen ontdekken.
Ik heb maanden met mijn partner gecommuniceerd met behulp
van gebarentaal en het aanwijzen van letters op een vel papier.
In die tijd zou ik hoge ogen hebben gegooid in het spel 'Hints'.
Ook nu nog hou ik bij het maken van afspraken
en voeren van telefoongesprekken (hoe lang, hoe
vaak) heel veel rekening met de toestand van mijn stem.
Opvallend is wel de grote rol die spanning speelt. Ik heb verschillende keren gemerkt dat als ik een kalmeringsmiddel (bv. 5 mg Valium) slik voor een afspraak ik het veel langer volhoud. Hetzelfde geldt als ik vooraf een paar glazen wijn op heb.
Vanaf september 1997 heb ik ongeveer 15 sessies logopedie gehad. De logopediste had geen ervaring met mensen die gebruik maken van spraakherkenning. Ik heb haar 1 keer een bandje laten horen van hoe ik thuis werkte met spraakherkenning. Voor de rest hebben we aan dat specifieke gebied geen aandacht besteed.
Ik moest hoofdzakelijk letten op 3 dingen:Helaas zijn de verbeteringen nooit een automatisme geworden. Ik val terug in mijn oude gewoontes als ik me niet steeds in blijf spannen.
De pijnklachten zijn behoorlijk minder dan in 1995. Na langere gesprekken (> 1 uur) heb ik vaak wel wat pijn, maar het zakt snel weer weg.
Nog steeds is spanning een belangrijke indicatie voor hoe snel ik last krijg. Een aantal jaren ben ik op mijn werk (automatisering) afhankelijk geweest van collega's die stukken (programma) voor me intikten. Des te ingewikkelder de materie, des te meer moest ik me concentreren en des te sneller kreeg ik pijn.
Sinds 1996 werk ik bijna uitsluitend met het Engelstalige
pakket DragonDictate (versie 2.52).
Ik gebruik het alleen voor het bedienen van Windows, en
maak zelf ook heel veel macro's.
Van pakketten met continue spraak (Dragon Naturally Speaking en
Freespeech 98) krijg ik veel sneller last.